تا زمانی که فضیلت در همین جهان پاداش نداشته باشد، موعظه اخلاق بیهوده است.
تمدن و ملالت های آن
زیگموند فروید
تا زمانی که فضیلت در همین جهان پاداش نداشته باشد، موعظه اخلاق بیهوده است.
تمدن و ملالت های آن
زیگموند فروید
سعادت انسان در برنامه خلقت منظور نشده است. سعادت به معنای دقیق، ارضای نیازهای انباشته شده است (که ترجیحا ناگهانی حادث می شود) و طبق ماهیتش فقط به مثابه پدیده ای گذرا امکان پذیر است. تداوم هر وضعی که اصل لذت، رسیدن به آن را آرزو می کند، فقط خشنودی متوسطی حاصل می کند. ما چنان ساخته شده ایم که فقط از تباین شدید لذت می بریم و از یک وضع ثابت کمتر احساس لذت می کنیم. بنابراین سرشت خود ما امکانات سعادتمان را محدود می کند. احساس بدبختی کردن کمتر دشوار است. رنج از سه جهت ما را تهدید می کند. یکی از طرف جسم خودمان که محکوم به تلاشی و اضمحلال است و حتی از درد و ترس که نشانه های خطرند، راه گریزی ندارد. دیگر از طرف جهان بیرون، که با نیرویی چیره، بی رحم و ویرانگر ما را مورد حمله قرار می دهد و سرانجام از طرف رابطه ما با دیگران. شاید رنجی که از این آخری ناشی می شود دردناک تر از هر رنج دیگر باشد.
تمدن و ملالت های آن
زیگموند فروید
جای عجب نیست که انسان ها زیر فشار این همه رنج گوناگون عادت کرده اند که انتظارات خود را از سعادت کاهش دهند، چنان که «اصل لذت» نیز خود تحت تاثیر جهان بیرون به «اصل واقعیت» که کم توقع تر است تبدیل می شود و آدمی اگر از بدبختی نجات پیدا کند و رنج را پشت سر بگذارد، خود را سعاتمند می داند و بطور کلی احتراز از رنج بر لذت جویی فایق می آید.
تمدن و ملالت های آن
زیگموند فروید
انسان های نسل های گذشته پیشرفت های فوق العاده ای در زمینه علوم طبیعی و کاربرد تکنیکی آن کرده اند و تسلط خود را بر طبیعت استحکام بخشیده اند، چنانکه بیش از آن تصورناپذیر بود. یکایک این پیشرفت ها را همه می شناسند و برشمردن آن ها لازم نیست. انسان ها به این دستاوردها افتخار می کنند و حق دارند. اما به نظر می رسد که متوجه شده باشند که این تسلط نو بر زمان و مکان، این رام کردن نیروهای طبیعت و برآورده شدن اشتیاق چندین هزارساله آنان، آن مقدار ارضای لذت بخش را که از زندگانی انتظار دارند افزایش نداده و آنان را از نظر احساسی سعادتمندتر نکرده است.
تمدن و ملالت های آن
زیگموند فروید
این سوال که هدف و غرض از زندگانی انسان چیست بارها مطرح شده و تا به حال هرگز پاسخی قانع کننده نیافته است. بعضی از کسانی که این سوال را مطرح کرده اند افزوده اند که اگر زندگانی هدفی نداشته باشد، از نظر آنان هیچ ارزشی ندارد. اما این تهدید هیچ چیز را تغییر نمی دهد. ظاهرا چنین سوالی از خودپسندی نوع بشر، که آن را در اشکال فراوان دیگر نیز می شناسیم ناشی می شود. از هدف زندگی حیوانات حرفی در میان نیست، مگر این که تقدیر آن ها در خدمت کردن به نوع بشر نهفته باشد.
تمدن و ملالت‌های آن
زیگموند فروید