بار هستی

 

دانشگاه ها بیش از پیش بوجود می آید و تعداد دانشجویان بیش از پیش زیاد می شود. آنها برای فارغ التحصیل شدن باید موضوع رساله خود را انتخاب کنند. تعداد موضوع ها بیشمار است، زیرا می توان درباره همه چیز و هیچ چیز تفسیر و بررسی کرد. بدین ترتیب دسته های کاغذ سیاه شده در آرشیوها به روی هم تلنبار می شود...فرهنگ در جمع کثیر فرآورده ها، در توده ای از علامت ها و در سرسام کمیت ناپدید می شود. باور کن، تنها یک کتاب ممنوع در کشورت، بیشتر از میلیاردها کلمه که دانشگاه های ما بیرون می ریزند، معنا و مفهوم دارد.

 

بار هستی

میلان کوندرا

بار هستی

هر چقدر زندگی با بیرحمی و درد می گذشت، در گورستان آرامش مطلق و صفای کامل پابرجا بود.

بار هستی

میلان کوندرا

بار هستی

می دانستند یا نمی دانستند، مسئله اساسی نیست، بلکه باید پرسید: اگر بی خبر باشیم، بی گناه هستیم؟ آیا آدم ابلهی که بر اریکه قدرت تکیه زده است، تنها به عذر جهالت، از هر گونه مسئولیتی مبراست؟

بار هستی

میلان کوندرا

بار هستی

غایتی که دنبال می کنیم همیشه پوشیده است. دختر جوانی که دلش می خواهد شوهر کند، میل به چیزی دارد که برایش کاملا ناشناخته است. مرد جوانی که با شدت تمام برای دستیابی به شهرت تلاش می کند، هیچ تصور واقعی از ماهیت شهرت در سر ندارد. آنچه به رفتار و کردار ما معنا می بخشد، همیشه برای ما ناشناخته است.

بار هستی

میلان کوندرا

بار هستی

این گفته، توما را در حزنی عمیق فرو برده بود. ناگهان پی برد که ترزا کاملا تصادفی شیفته او شده و می توانسته به جای او مجذوب دوستش گردد. خارج از عشق تحقق یافته او نسبت به توما -در قلمرو احتمالات- به تعداد بینهایت هم عشق های محتمل نسبت به مردان دیگر نیز وجود داشت.

برای همه ما تصورناپذیر است که یگانه عشقمان چیزی سبک و سست باشد، چیزی فاقد وزن باشد، می پنداریم عشق ما آن چیزی است که ناگزیر باید باشد، که بدون آن زندگی ما از دست رفته است.

بار هستی

میلان کوندرا

جشن بی معنایی

به دور و برت نگاه کن: از تمام کسانی که اینجا می بینی هیچکس به اراده خودش در اینجا نیست. مطمئنا چیزی که می گویم پیش پا افتاده ترین حقیقت در میان حقیقت ها است. به حدی پیش پا افتاده و به حدی اساسی که دیگر آن را نمی بینند و نمی شنوند...

همه راجع به حقوق بشر حرف می زنند. چه شوخی بزرگی! وجود تو بر اساس هیچ حقی بنا نشده است.

جشن بی معنایی

میلان کوندرا

جشن بی معنایی

زندگی عبارت از ستیز همه با همه است. این موضوع شناخته شده ای است. ولی چگونه این ستیز در جامعه ای کم و بیش متمدن جریان می یابد؟ مردم نمی توانند به محض دیدن هم، به یکدیگر هجوم ببرند. به جای این کار می کوشند تقصیر را متوجه دیگری کنند. کسی برنده می شود که بتواند دیگری را مقصر کند. بازنده کسی است که به خطای خودش اعتراف کند... کسی که معذرت می خواهد خودش را مقصر اعلام می کند. و اگر خودت را مقصر اعلام کنی، دیگری را تشویق می کنی که به دشنام دادن به تو، آشکارا به لو دادن تو، تا پای مرگ ادامه دهد.

میلان کوندرا

جشن بی معنایی