زندگی عبارت از ستیز همه با همه است. این موضوع شناخته شده ای است. ولی چگونه این ستیز در جامعه ای کم و بیش متمدن جریان می یابد؟ مردم نمی توانند به محض دیدن هم، به یکدیگر هجوم ببرند. به جای این کار می کوشند تقصیر را متوجه دیگری کنند. کسی برنده می شود که بتواند دیگری را مقصر کند. بازنده کسی است که به خطای خودش اعتراف کند... کسی که معذرت می خواهد خودش را مقصر اعلام می کند. و اگر خودت را مقصر اعلام کنی، دیگری را تشویق می کنی که به دشنام دادن به تو، آشکارا به لو دادن تو، تا پای مرگ ادامه دهد.
میلان کوندرا
جشن بی معنایی