مردم معمولا فقط ادای خوشحالی را درمیآورند و گوششان را از پنبه خوشی پر میکنند. مثلا من. من تظاهر به شادی می کنم تا بتوانم در پس آن محو شوم. خنده من دیواری سیمانی است.
گفتگو با کافکا
گوستاو یانوش