اخوان در دنبال یک قضیه عجیب و غریب که خودش آن را قضیۀ «قصابه » می گفت مدتی در پاییز هزارسیصدچهل‌پنج روانه زندان شد. قبل از اینکه به زندان خود را معرفی کند _چون به علتِ عدم مراجعه به دادگاه و بی توجهیِ او پرونده را جوری علیه او تنظیم کرده بودند که نمی شد راه فراری یافت_ مدتی در منزل ما در خیابان آقاشیخ هادی ، خیابان شاه سابق بود. ما چه شب ها و روزهای خوشی داشتیم با او. بعد از مدتی رفت و خود را معرفی کرد.در این مدت بعضی گرفتاریها را کنار گذاشت که در زندان راحت باشد. در زندان قصر بود و ما هر هفته به دیدنش می رفتیم. بار اول که رفتم گفتم: چه چیزی می خواهی برایت بیاورم؟ گفت: یک عبایی تو داشتی، همان را بیاور چون اینجا هوا سرد است. عبا را بُردم و اخوان هم در داخل زندان و هم در ساعاتِ گردش و هوا خوری آن عبا را به دوش خود می انداخت. احتمالا ریش را هم نمی تراشید. مردی «زاهد وعابد ومسلمانا» می نمود. یکی از آقایان علمای عصر هم که درآن زندان گرفتار بود -به جرم قتل منصور (حسنعلی منصور) تصور می کنم- هر وقت او رامی دیده بود می گفته بود: «به به! شما که دیگر خیلی مردِ مومن مقدسی هستید» و اخوان هر بار به نوعی از پذیرفتنِ چنین عنوانی برای خود طفره می رفته بود. بالاخره آن مردِ روحانی یک روز پرسیده بود «مگر شما چه مذهبی دارید؟ آیا لامذهب هستید؟» اخوان گفته بود «نه والله.» -آیا مسیحی هستید؟ -نه. - آیا یهودی؟ -نه. تا جایی که در کتبِ ملل و نحل نامی از مذاهب دیده بود، همه را گفته بود و اخوان هم از تمام مذاهب تبری جُسته بود. مردِ روحانی خسته و عاجز شده بود که پس چه مذهبی دارید؟ اخوان می گفت گفتم: "مزدشتی". پرسید: «زردشتی»؟ گفتم «نه، مزدشتی.» گفت «این دیگر چه مذهبی است؟» گفتم:"این مذهبی است که هم پیامبرش خودم هستم هم اُمتش!" در این سالها اخوان می کوشید که الاهیات زردشتی و اقتصاد مزدکی را در تخیل خویش با هم تلفیق دهد و این دغدغه تا آخر عمر او را رها نکرد.
حالات و مقامات م.امید
محمدرضا شفیعی کدکنی