اعتقادات موجب جدایی انسان ها، تعارض، آشفتگی و خصومت می شوند؛ چیزی که یک حقیقت آشکار است؛ با این وجود مایل به رها کردن آنها نیستیم. اعتقاد به هندو، مسیحیت و بوداییت، قبایل بی شمار، اعتقادات ملی، ایدئولوژی های مختلف که با هم در ستیزند و هر یک سعی دارد دیگری را به مسلک خود درآورد... اعتقاد صرفا بیان اشتیاق درونی است برای امنیت روانشناختی، برای مطمئن بودن از چیزی در دنیایی که همه چیز این چنین نامطمئن است. شما معتقدید که فقط یک نجات دهنده وجود دارد و به کمک آن می توان به هدف خود رسید و من چنین اعتقادی ندارم. آن وقت شما با اعتقاد خودتان و من با اعتقاد خودم شروع به ادعا کردن می کنیم. با این وجود هر دوی ما از عشق، صلح، اتحاد انسانی و یک زندگی - که صددرصد بی معناست؛ زیرا خود همین عقیده، روند تفکیک است - دم می زنیم. شما از برادری سخن می گویید و من هم از همان برادری، همان عشق و همان صلح؛ ولی در عمل ما از هم جداییم و خودمان را از هم جدا می کنیم.
اولین و آخرین رهایی
ج. کریشنامورتی